تدویرسیمینار آموزشی شورای اروپایی حزب متحد ملی افغانستان ( اسنادوارتباط / 10 فبروری 2021 ) طبق پلان کاری کمیته کاری شورای اروپایی حزب متحد ملی افغانستان ، شام سه شنبه مورخ 9 فبروری سال 2021 سیمینار آموزشی تحت عنوان ” تحلیل اوضاع بین المللی وتآثیرات آن بالای قضایای کشورما و همچنان آوازه های آمدن حکومت موقت درافغانستان وموضعگیری های حزب متحد ملی، جبهه ملی مردم افغانستان وسایر نیروهای ملی- مترقی کشور درقبال آن ” به اشتراک اعضای حزب متحد ملی افغانستان، هواخواهان این حزب واعضای جبهه ملی مردم افغانستان در اروپا از طریق شبکه جهانی پالتاک دایرگردید. دراین سیمینار آموزشی رفقا ودوستان از کشورهای آلمان ، هالند، انگلستان ، بلجیم ، فرانسه ، اتریش ،اوکرائین وتعدادی از رفقا از داخل کشورحضور بهم رسانیده بودند. درابتداء محترم همایون غفاری – مسئول تشکیلات شورای اروپایی ح.م.م.ا. از اشتراک وحضور همه رفقا و دوستان دعوت شده به سیمینار اطمینان داده و از محترم نجیب الرحمن شمال – رئیس شورای اروپایی ح.م.م.ا. تقاضا نمودند تا باصحبت مقدماتی خویش کارسیمینار را رسمآ آغازنمایند. محترم نجیب شمال ضمن آغاز سیمینارحضورگرم وپررنگ رفقا و دوستان را درسیمینار خیرمقدم گفته ، به همه اشتراک کننده گان آرزوی سلامتی و موفقیت نموده گفتند که ” سیمینار امروزی ما موضوعات جالبی را به بحث و تحلیل خواهد گرفت که دربرگیرنده حوادث واتفاقات مهمی در سطح جهان است که کشورعزیزما منحیث عضوفعال جامعه بین المللی نیزمتآثرازاین انکشافات میباشد. بدین لحاظ و به اساس تحلیل و ارزیابی دقیق از انکشافات اوضاع سیاسی – امنیتی کشورما ، لازم دانستیم تا جهت روشن شدن بیشتر قضایا درمورد کشورما و سرنوشت آینده آن، از محترم یاسین بیدار معاون حزب متحد ملی افغانستان و یکی از تحلیل گران سیاسی و امور بین المللی کشورما دعوت بعمل بیآوریم تا با اشتراک شان دراین سیمینارهمه رفقا و دوستان را با تحلیل های عالمانه خود درجریان وقایع داغ روز قرار دهند .” محترم یاسین بیدار ضمن آرزوی سلامتی به اشتراک کننده گان سیمینار ازمسئولین شورای اروپایی ح.م.م.ا. بخاطر راه اندازی چنین سیمینارها جهت گفتمان وارزیابی وقایع و حوادث بین المللی و تآثیرات آن بالای اوضاع کشورما ابراز تشکر نموده و در آغاز سخنان شان چنین فرمودند: ” گرچه این دوموضوع مطرح شده در سیمینار امروزی وبررسی هرکدام شان بصورت همه جانبه خیلی زمانگیراست وهرکدام یک بحث جداگانه را ایجاب مینماید، ولی کوشش مینمایم تا در مورد هردو موضوع بصورت فشرده تماس گرفته وشما را در جریان مهمترین وقایع جهانی قرار بدهم. چنانچه همه شما میدانید با فروپاشی اتحاد شوروی سابق و به پایان رسیدن دوران جنگ سرد درجهان ، سیستم سرمایداری لیبرال بحیث برنده آن رقابت دردنیا سر بلند کرده و دنیا یک قطبی شد. اما با انکشافات اخیر در جهان متوجه میشویم که با پائین آمدن سطح رشد اقتصادی در کشور های سر مایه داری ، نظام سرمایداری لیبرال برای جهان مشکل زا شده است که خود یک بحث جداگانه است وامیدوارم درسیمینارهای بعدی روی آن بحث جداگانه داشته باشیم. بهر رو، اوضاع کنونی در نظام سرمایه داری زمینه ساز روی صحنه آمدن چهره های پاپولیست چون دونالد ترامپ شد. امضای توافقنامه میان طالبان و ایالات متحده امریکا درفبروری سال ۲۰۱۹ و دادن پرستیژ بی سابقه به دسته تروریستی، در واقع تلاش مذبوحانه ای بود که دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین امریکا ، برای باز گشت مجدد به قدرت خواست آنرا وسیله قرار دهد. مساله پا بیرون کشیدن از باتلاق افغانستان، برای غرب، از سال ۲۰۰۷زمانی آغاز گردید که روشن شد که روسیه، پاکستان و ایران با اجماع جهانی مبارزه با تروریزم همکاری نمی کنند. در سال ۲۰۰۹ دفتر طالب ها را دردوحه قطر، به مصرف ایالات متحده امریکا افتتاح نمودند . در سال ۲۰۱۱ در کنفرانس لندن به اشتراک ۶۰ کشور، گفته شد که باید باب مذاکره با طالب های میانه رو باز شود. « وقتی در لندن تصمیم اتخاذ گردید که از بخش میانه رو طالبها برای اشتراک در قدرت دعوت بعمل بیاورند برای هندوستان این اشاره رسید که پاکستان غرب را متقاعد ساخته است که میتواند نقش میانجی را برای مذاکرات با طالبان بازی نماید و بدینترتیب محوریت خودرا در تحولات ستراتیژیک آینده استحکام ببخشد.» ظاهرا برای یک حل و فصل تا حال بیش از یک طرح موافقتنامه صلح در رسانه های اجتماعی در گردش افتیده است. طرح اول از مرکز مطالعات امریکایی راند RAND است. این طرح خیلی ها مفصل در تقریبا ۱۹۰ صفحه داخل ساختن طالب ها در ساختار سیاسی کشور را پیش بینی نموده است. به اساس این طرح قرار است سه توافقنامه به امضا برسد : ۱ـتوافقنامه چهار جانبه حکومت افغانستان، طالبان، ایالات متحده امریکا و ناتو.۲-توافقنامه میان دولت افغانستان و طالبان.۳- توافقنامه میان دولت افغانستان و پاکستان.اما اولین گام در این راستا آتش بس سراسری و قطع خونریزی و خصومت است. سپس قطع رابطه با گروپ های تروریستی از جانب طالب هااست . سپس امضای تفاهم نامه است. سپس تشکیل حکومت عبوری در نظرگرفته شده است که برای آن یک رئیس و چهار معاون پیش بینی شده است. برای انتخاب رئیس باید به تفاهم برسند و اگر به تفاهم رسیده نتوانند رئیس باید دورانی و برای مدت های مساوی باشد. پائین تر از آن انتخاب کابینه انتقالی است که کار رئیس جمهور موقت و معاونانش میباشد. که البته در تفاهم صورت خواهد رفت. طرح دوم از محترم داکتر محمد سلیم مجاز معاون سابق انجمن حقوقدانان افغانستان است. به اساس این طرح قرار بر آن است که اشرف غنی کنار برود و بجایش معاون اولش یعنی امرالله صالح رئیس جمهور سر پرست شودو از تمام گروه ها ی مطرح منجمله طالب ها، مجاهدین، طرفداران دوکتور نجیب الله و طرفداران دوکتور اشرف غنی ،چهره های میانه رو ، یک حکومت موقت تشکیل بدهند. در این طرح مساله آتش بس، امضای توافقنامه ها و استدلال دقیق که چه کسی و جرا داکتر اشرف غنی را مانع صلح می پندارند، روشن نیست. از آن گذشته ضمانت اجرایی آن روشن نیست. تا جائیکه به روند جریانات مربوط به صلح ارتباط میگیرد، اقدامات یک جانبه آقای خلیل زاد و توافقنامه شان با طالب ها در غیاب دولت افغانستان و سازش ناپذیری طالب ها در مذاکرات دوحه، مانع اصلی صلح بوده است، نه موضعگیری های رئیس جمهور داکتر اشرف غنی. از آغاز بحران افغانستان که چهار دهه از آن میگذرد پاکستان بحیث مرکز سازماندهی جنگ تحمیلی و یا جنگ نیابیتی دو خواست را دنبال نموده است و امروز هم کماکان همان را دنبال می نماید و آن تاسیس یک رژیم دست نشانده در کابل که درروابطش با هند از اسلام اباد پیروی کند و دوم تشکیل کانفدریشن افغانستان و پاکستان . این دو خواست پاکستان دیگر کدام راز پوشیده نیست بلکه جز اطلاعات عامه است. برای رسیدن به هدف، حاکمان نظامی پاکستان پیوسته از دو وسیله کار گرفته اند اول اسلام بنیاد گرا ( فاناتیسیزم) یا تروریزم که لباس اسلام به تن کرده است، دوم ، تحمیل جنگ و بی ثباتی. با استفاده از این دو وسیله ، پاکستان در سرنگونی رژیم حزب وطن و تحمیل جنگ داخلی و ویرانی افغانستان موفق شد و همچنان توانست حکومت تنظیم های جهادی( اتحاد شمال) راکه برای خود متحدین بیرونی در وجود هند، ایران و روسیه دست و پا نموده و از دیکتات پاکستان خود را کنار کشیده بود، با کمال تردستی با ، طالب ها، تعویض نماید. در مرحله پس از ۱۱ سپتامبر جامعه جهانی در امور افغانستان دخیل گردید ، چه در تدوین قانون اساسی ، در تشکیل حکومت جدید وچه در تطبیق پلان های انکشافی و اعمار مجدد افغانستان . این حضور پر رنگ جامعه جهانی سبب شد که یک قانون اساسی دموکراتیک تدوین گردد و به اساس آن حکومت انتخابی و تساوی حقوق زن و مرد ، آزادی بیان و رسانه ها ضمانت شود. در فاصله زمانی تقریبا دو دهه ، سیمای کشور تغیر نمود. بر خلاف خواست پاکستان، بنیاد گرایی اسلامی عملا کنار زده شد و امور دولت بیشتر به دست چهره های دموکرات و تکنوکرات افتید . حضور زن ها در امور دولتی وسیع و پر رنگ ترشد. با وصف دشواری ها و نارسایی ها ، فساد گسترده و موجودیت ستون پنجم ، که تخریب منظم و سیستماتیک نظام وچهره های گرداننده آن، جنگ و نا امنی را سازماندهی میکند، نظام توانسته است کارایی و موثریت خود را نشان بدهد. کشور در عرصه های مختلف اعم از اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و مهمتر تر از همه رسانه یی ، گام های رویهمرفته استوار برداشته است. ارتش کشور، پس از متلاشی شدن ارتش ملی حاکمیت قبلی توسط مجاهدین، دوباره از صفر آغاز نمود . اینک با تجربه بیشتر از۱۵ سال در تمام جبهات موفقانه می رزمد. در چهار سال اخیر که قوت های امریکایی و متحدین آن افغانستان را ترک نموده اند ، مستقلانه ازوطن در برابر دشمن، دفاع نموده است. در عرصه تنظیم امور اداره کشور بیش از ۴۰۰ لایحه جدید تدوین و به تصویب رسانیده شده است. صدای بلند ورسای نسل جوان کشوربا روحیه وطنپرستی و نشنلزم افغانی از گوشه گوشه کشور به گوش می رسد. یک جوشش تازه دارد قوام میگیرد و اقوام با هم برادر و ساکن کشور را آگاهانه پیوند می دهد. بنیاد گرا های قومی و مذهبی تجرید تر می شوند. استفاده از اهرم فشار راه ترانزیت بندر کراچی که برای یکنیم قرن ابتدا توسط انگلیس ها و اینک ۷۰ سال توسط پاکستا نی ها بمنظور باج گیری و تحمیل اراده بالای حکومات افغان ، مورد استفاده قرار داشته است ، یکبار دیگراز سال ۲۰۱۷ به اینطرف مورد استفاده قرار گرفت. اما دولت افغانستان، بسیارآگاهانه ، با تفاهم با هند و ایران بندر چاه بهار را برای خود پیدا کرد. افزون بر آن راه لاجورد را مورد استفاده قرار داد. و بدین ترتیب کشور را از انزوا و دست نگری پاکستان رهایی بخشید. خط ریل از دو استقامت ، ایران و ترکمنستان، داخل کشور شده است. یعنی نظام جدید دارد آرام آرام جا بجا می شود. پس از مدت طولانی سر در گمی و بی نظمی که حکومات جهادی و سپس طالب هابر کشور وبخصوص مردم شهر های کشور، مستولی نموده بودند، مردم دارند خود و آرمانهای خود را درنظام دموکراتیک می یابند ونظام را از خود میدانند و خیلی آگاهانه در حمایت ازأن می برآیند. مردم در عمل نشان دادند که به هیچ قیمتی از حفاظت نظام رویگردان نیستند. انگشت های شان توسط دشمن بریده شد اما از حضور یافتن در انتخابات نه هراسیدند و روی گردان نشدند. در این استقامت نقش جامعه جهانی و در کنار آن نقش هندوستان برجسته است. نقش هندوستان هم در تطبیق برنامه های اقتصادی و عمرانی و هم درتربیه کادر در عرصه های ملکی و نظامی برجسته و قابل لمس است. هندوستان برخلاف پاکستان، در همکاری اش با افغانستان بیشتر روی لگام زدن تروریزم، اعمار پروژه های زیر بنایی ، ارائه کمک های بشر دوستانه ، اعمار پروژه های کوچک و محلی و تعلیم و ترتبیه وبلند بردن ظرفیت های علمی متمرکز بوده است. محترم بیدار دربخش دیگری از صحبت های شان درمورد مذاکرات صلح میان نماینده های حکومت افغانستان و گروه طالبان در قطرگفتند که اشتباه بزرگ آقای خلیلزاد و اداره قبلی ایالات متحده امریکا در این بود که با امتیاز دادن بیشتر برای گروه تروریستی طالبان، با انها مانند یک دولت برخورد نمودند، درحالیکه درکشورما حکومت انتخابی هنوز پابرجاست وبخاطر حمایت ازجمهوریت وارزش های بیست سال اخیرمردم افغانستان با قاطعیت دفاع مینماید. طرحی که دراین اواخر ازجانب آقای خلیلزاد ارائه شده و در شبکه های اجتماعی دست بدست میشود، بدسترس من هم قرارگرفت وبا مطالعه آن متوجه شدم که آن در حقیقت طرح موسسه تحقیقاتی امریکایی بنام “راند ” است که از آنجا اقتباس و ترجمه شده است. با دوام وضع کنونی که دولت بطرف استحکام وپختگی میرود و چهره های بنیاد گرا، دزد ، رشوت خور، فساد پیشه و نا باب تجرید ترمی شوند، افغانستان نوین و دموکراتیک برنده خواهد شد. افغانستان از حلقوم پاکستان بیرون کشیده می شود. برنده شدن نظام دموکراتیک در افغانستان برای نظامیان پاکستان حکم نوشیدن جام زهر را دارد. بازنده این بازی، تنها طالب ها نی که پاکستان و بخصوص دستگاه استخبارات نظامی آن خواهد بود. واین باعث کوتاه سازی عمر نظامی گری و حاکمیت آی اس آی در پاکستان نیزخواهد شد. با تعین سرنوشت افغانستان، سرنوشت پاکستان نیز رقم خواهد خورد. بهمین سبب است که تمام چهره ها و حلقات جهادی که در سالهای اخیر کنار گذاشته شده اند، وخود را در انزوا حس میکنند یک صدا با طالب ها، حکومت موقت می خواهند. چنانچه در بالا گفته شد برای تشکیل حکومت موقت ( انتقالی) شرط اول آتش بس و قطع خصومت است. شرط دوم امضای تفاهم نامه است و گام بعدی تشکیل حکومت موقت یا انتقالی است. اما اینکه حکومت موجود کنار برود و جایش را حکومت دیگر بگیرد خواست پاکستان و طالبان و هواداران شان است. با اینطرح، پاکستان میخواهد تحت عنوان اعاده صلح، با یک تیر چند فاخته را شکار کند: ۱-با ساقط ساختن نظام کنونی، یکبار دیگر انقطاع ، سردر گمی ، بینظمی و جنگ داخلی و نارامی را بالای کشور تحمیل نماید. ۲- دور کردن هندوستان از صحنه و بی اثر کردن نقش آن . ۳- مطرح ساختن مجدد خود بحیث چتر اصلی سیاست افغانستان. مذاکرات دوحه از مذاکرات دوحه سه ماه سپری گردید اما هنوز مسایل اساسی مورد بحث قرار نگرفته است. در اینجا چند خط قرمز وجود دارد که طالب ها نمی توانند از آن عبور کنند. ۱-تشکیل امارت اسلامی. دیده می شود که طالب ها برای هیچ نوع سازش در مورد امارت اسلامی آماده نیستند. اگر طالب ها از تشکیل امارت اسلامی بگذرند و بپذیرند که حاکمیت کنونی افغانستان اسلا می است خود مفتری می شوند که چرا این همه خونریزی را تحت عنوان اعاده امارت اسلامی بر مردم افغانستان تحمیل نمودند. ۲-آتش بس. طالب ها نمی توانند بدون ضمانت های محکم دسترسی به اهداف شان منجمله تصرف کامل قدرت، آتش بس کنند. زیرا آتش بس برای دولت به معنی آن است که قطعات نظامی دولت به بارک های خود بر میگردند. اما برای طالب ها به معنی آن است که افراد مسلح آن با گذاشتن سلاح به زمین به زندگی روز مره خود بر میگردند و از صحنه جنگ دور می شوند که دوباره بر گشتاندن شان کار آسان نیست. تصادفی نیست که در همه طرح های پیشنهادی صلح ، آتش بس گام اول است اما در طرح طالب ها آتش بس گام آخر است. ۳-پذیرفتن دست آورد های دودهه گذشته. پذیرفتن آزادی زنها و نقش شان در حیات اجتماعی و همچنان پذیرفتن رسانه های آزاد برای طالب ها تابو است. مردمیکه رادیو ، تلویزیون و دیگر وسایل موسیقی را کفری و حرام می پندارند چطور ممکن است آزادی های دموکراتیک را بپذیرند. مردمی که زن را بدون محرم شرعی اجازه بیرون برآمدن از خانه را نمی دهند و زنها را بخاطر رنگ بوت شان ، در ملای عام با شلاق و کیبل، لت و کوب میکنند، چگونه حاضر می شوند زن ها را اجازه تحصیل و کار و سهمگیری در زندگی اجتماعی بدهند. همچنا دراین سیمینار درمورد رسیدن بعضی از کشورها مانند لیبیا و کولمبیا به صلح نیز موضوعات جالبی از جانب محترم بیدار ارائه گردید که خیلی مهم وباارزش بودندو در بخش دیگری در مورد اینکه چرا کشورپاکستان به یکی از حامیان اصلی نیروهای بنیادگرای مذهبی و تروریستان تبدیل شده که امروز صلح وامنیت همه جهان را به مخاطره انداخته است، نیز بصورت کوتاه روشنی انداخته و محترم بیدار پیشنهاد نمودند که بنابر کمبود وقت در سیمینار امشب، این موضوعات مهم جهانی را باید درنشست های بعدی بصورت جداگانه وعمیق مورد مطالعه بیشتر قرارخواهیم داد . همچنان در قسمت بعدی سیمینار رفقا هریک نورمحمد سلطانی، نظام الدین محرابی و مقصود احمدی سوالاتی را در مورد اوضاع کشورمطرح نمودند که ازجانب محترم یاسین بیدار به همه آنها پاسخ ارائه گردید. همچنان بنابرپیشنهاد رفقا نجیب شمال و عبدالفتاح نورستانی تصمیم گرفته شد تا محتوای این سیمینار آموزشی و مهم دریک وقت مناسب با همه رفقای رهبری و مسئولین شوراهای ولایتی ح.م.م.ا.، هواخواهان این حزب واعضای جبهه ملی مردم افغنستان درداخل کشورهم از طریق شبکه پالتک نیز شریک ساخته شود ..درپایان محترم نجیب شمال سیمینار متذکره را عالی ارزیابی نموده ، از اشتراک همه رفقا و دوستان در سیمینار تشکر نموده و به نماینده گی از همه انان از صحبت های عالمانه وتحلیل های همه جانبه محترم یاسین بیدار درقبال موضوعات مختلف داخلی وجهانی ذکرشده در سیمینار، از ایشان ابراز تشکر وقدر دانی نموده وآرزو نمودند تا در اینده هم شاهد چنین بحث های ارزنده واشتراک هرچه بیشتر رفقا و دوستان در زمینه باشیم .سیمنارمتذکره که حوالی ساعت 7:15 دقیقه شام آغاز شده بود، به ساعت 9:15 دقیقه شب به آرزوی تآمین صلح وثبات درکشورما به کار خود پایان داد.